Schöner Döner

Schöner Döner

”Zoveel Turken in Kreuzberg die amper kunnen bestaan,” horen we in Over de Muur van Klein Orkest. Volgens een Turkse collega van me is dat niet helemaal waar. Zijn vader vertelt hem altijd dat ze voor de val van de muur niet zoveel te klagen hadden. De Ossi’s waren goedkoper dan de Turken. Niemand weet precies hoe de situatie was, maar feit is dat er hard gewerkt is en dat dit vruchten heeft opgeleverd. Een van die vruchten is de döner. Ja, de döner, die schöner döner. Dat doet je toch even naar een hapje verlangen. (meer…)

Je flesje, bitte schön

Je flesje, bitte schön

Wat ik doe? Ik verzamel statiegeldflessen. Jouw fles is een deel van mijn inkomen, jouw fles is mijn brood op de plank. Soms denk je misschien dat ik een alcoholist ben die zich aan jouw flesje vergrijpt zodat ik zelf ook eens een biertje kan drinken. Dat is niet helemaal waar. Natuurlijk houd ik op zonnige dagen ook van een goed afgeschuimde Weizen, maar echt drinken doe ik niet zo vaak. Ik kan het me momenteel amper veroorloven. Dat was vroeger wel anders.

Ik ben in Lichtenberg opgegroeid en ik kan me nog goed herinneren dat de eerste delen van de muur neer vielen. Je zult het misschien niet geloven, maar ik vond dat helemaal niet zo fantastisch. We hadden het goed in het oosten. Er waren dan wel geen bananen, maar er was voldoende inkomen om de cirkel van het leven rond te maken en daar ook nog eens een biertje op te drinken. Sternburg dronk ik. Inderdaad, dat is dat bier dat je tegenwoordig voor nog geen euro bij de Späti haalt. In de jaren ’80 was het onze Heineken.

Over werk praat ik tegenwoordig niet zo graag, maar ik doe het nu toch. Ik bewaak de poort van een hostel in Friedrichshain. Iedere dag zie ik de kinderen van het Westen door de straten lopen. Ik praat met ze, ik lach met ze en ik vertel ze soms iets over het oude Oost-Berlijn. Het is leuk, maar de nachtdiensten zijn niet altijd eenvoudig. Misschien heb je onlangs gehoord dat de Duitse verkiezingen deels in het teken staan van het minimumloon. Waarom? Omdat we dat niet hebben.

Ik verdien zo ongeveer 700 euro in de maand. Dat is inderdaad niet veel. Met een beetje Hartz-4, bij jullie de werkloosheidsuitkering, zou ik al snel meer hebben. Toch werk ik liever. Dat moeten mijn kinderen later ook. Voor hen verzamel ik dat statiegeld trouwens. Ik sla in het weekeinde soms mijn slaap over om overdag jullie bierflessen op te rapen. Met dat geld kan ik de kinderen nog eens iets van de wereld laten zien. Ze kunnen net als ik niet wachten tot hun eerste reis naar Turkije.

Eenmaal daar zal ik ook een paar flesjes meer drinken.

flesjesverzamelen berlijn

Sierd is wereldreiziger en loopt sinds een paar maanden rondjes door Berlijn. Hier werkt hij in de marketingbranche en schrijft hij over alles wat hij in de stad tegen komt. Op het blog Asfalt en een Slaapzak vind je zijn reisverhalen en via @sierrrd volg je hem op Twitter.
Een speeltuin met een hoge prijs

Een speeltuin met een hoge prijs

Een jongetje van amper drie kijkt naar twee meisjes die net iets ouder zijn dan hij. De meisjes beklimmen de trap van de glijbaan zonder aarzeling. Fluitje van een cent. Het jongetje wil dat ook. Vastberaden stapt hij van tree naar tree. Het duurt even, en de meisjes halen hem zelfs een glijronde in, maar uiteindelijk is de kleine baas boven. Hij heeft het gehaald. Een glimlach verraadt zijn overwinningsgevoel. Vanaf nu wordt het klimmen alleen maar makkelijker. Vrijheid.

Voor die vrijheid kun je hier op veel plekken terecht. Met meer dan 2500 openbare parken wordt Berlijn wel eens de groenste stad van Europa genoemd. Ja, dan heb je wel wat om te befietsen. Dat terzijde, want wat me hier raakt is de reden van al die gekke strookjes groen. Die Berlijnse muur heeft bijvoorbeeld veel grasveldjes opgeleverd, het voordeel na het verdrietige nadeel. Interessanter vind ik echter de perfect aangelegen speeltuin tussen twee gladgestreken muren. Daar waar vroeger duidelijk een appartementblok stond, kun je tegenwoordig zomaar eens een speeltuin vinden.

speelplaats prenzlauer berg

Het is nog niet zo heel erg lang geleden dat de bommen op Berlijn vielen. Na de bommen kwam de artillerie, en na de artillerie volgde de bestorming. De stad heeft enorm geleden. Net als Dresden, Berlijn, Warschau, Londen, Kiev, Brest en ga zo maar door. Op veel muren kun je nog altijd de kogelgaten tellen. Het wordt misschien wel eens vergeten door mijn leeftijdsgenoten en ik die tussen een bezoekje aan de Warschauer Straße en de Berghain alleen nog tijd hebben voor een biertje van de Späti.

Dat is niet erg, integendeel. Het is juist fantastisch om te zien hoe er gedanst kan worden in een stad die zoveel te lijden heeft gehad. Zie het eens als een speeltuin voor volwassenen. Drie jaar geleden zag ik in Damascus dat een marktkoopman zijn koopwaar uitstelde op de overblijfselen van een Byzantijnse tempel. Mooi, want we hoeven niet alles dat we niet mogen vergeten in een museum te stoppen. Nee, want dan had je net zo goed de muur weer kunnen bouwen en van Oost-Berlijn een groot openluchtmuseum kunnen maken. Met paspoortstempels en boze douaniers enzo. Net echt.

Die speeltuintjes, dat vind ik rare plekken. Het doet me vaak even stil staan. Er is een hele hoge prijs voor die kleine geluksparkjes betaald. Ongewild. Het is een straat met een behoorlijk gat erin. Er is een schommel, er staat een glijbaan en je kunt klimmen. Daar op die plek sloeg een bom in. Daar op die plek verloren kinderen hun leven en probeerden verslagen ouders de laatste spullen bij elkaar te vinden. Daar op die plek slaakt de kleine jongen een zucht van geluk. Hij glijdt. Hij heeft geen idee. Vrij.

_MG_9280-2

Sierd is wereldreiziger en loopt sinds een paar maanden rondjes door Berlijn. Hier werkt hij in de marketingbranche en schrijft hij over alles wat hij in de stad tegen komt. Op het blog Asfalt en een Slaapzak vind je zijn reisverhalen en via @sierrrd volg je hem op Twitter.
Het zal je vast een currywurst wezen

Het zal je vast een currywurst wezen

Als je ’s nachts bij me aanbelt en het wilt hebben over een of ander hopeloos politiek dilemma, dan kan dat. Wil je het ’s ochtends vroeg over het verschil tussen Götze en Robben hebben, dan zal ik luisteren. Zit je er even door heen? Geen punt, bel maar. Maar kom dan alsjeblieft niet aanzetten met zoiets als dat je een currywurst niet lekker vindt. Het zal je een worst wezen, maar dan ben je bij mij echt op het verkeerde adres. Goed, mag ik dan even? Mooi. (meer…)

Straalbezopen in de U-Bahn

Straalbezopen in de U-Bahn

Er komt een man naast me staan in U-Bahnhof Adenauerplatz. Niets nieuws onder de zon. Aan de wand tegenover ons hangt de reclameposter van Berliner Pilsner die je iedere dag en overal vertelt dat Berlin so wunderbar is. In een land waar je zonder schroom over straat mag lopen met een halve liter bier, wijn of wodka is het natuurlijk iets aannemelijker dat de mensen om je heen niet zo heerlijk helder meer zijn. Ook dat soort momenten maken Berlijn voor mij zo wunderbar. Het is allicht wat cru, maar ik vind het fascinerend om de alcoholisten van de stad tegen te komen in de zwabberende treinen van de U-Bahn. Zie maar eens overeind te blijven staan. (meer…)

Pin It on Pinterest