Afgelopen maand nam Anne Wesseling contact met me op, of ik wilde meewerken aan een interview voor de Esta over “loslaten”. Loslaten in de breedste zin van het woord, in dit geval door “die Heimat” achter te laten en in te ruilen voor Berlijn. Het was een erg leuk gesprek en het heeft me wel aan het denken gezet want wanneer laat je eigenlijk écht iets los? Hieronder vind je de uiteindelijke uitwerking van het interview dat in het huidige nummer van Esta terug te lezen is.

———————————-

Mediapsychologe Marjolein van der Kolk (24) verhuisde naar Berlijn

De leuke dingen belangrijker dan wat je mist

Emigreren, dat is wat je noemt: loslaten voor gevorderden. Toch hoefde Marjolein van der Kolk maar heel even na te denken, toen ze een baan aangeboden kreeg in Berlijn. ‘Mijn verstand zei: ‘Gaan!’

‘Ik heb al eerder in het buitenland gewoond, een jaar in Barcelona en een paar maanden in Berlijn. Maar toen het bedrijf waar ik werkte verkocht werd aan een Duitse onderneming en ik deze baan op het hoofdkantoor in Berlijn kreeg aangeboden, heb ik er toch wel even over nagedacht. Op dat moment had ik me nét ingesteld op een leven in Nederland. Ik had mijn masters aan de Vrije Universiteit afgerond, ik had werk gevonden in Amsterdam en ik had na jaren wachten eindelijk een huis gevonden. Maar ik was al vaak in Berlijn geweest en voelde me daar altijd zó thuis. Mijn verstand zei: gaan.’

Natuurlijk moest ze bij die emigratie van alles achterlaten, maar ze dacht vooral aan de positieve kanten. ‘Berlijn is zo’n bijzondere stad. De geschiedenis, de sfeer, de uitgaanscultuur… Bovendien trekt het avontuur me, en dat ik een taal goed leert spreken. Dat telt voor mij allemaal veel zwaarder dan dat ik vrienden en familie minder zie. En mijn woning in Amsterdam opgeven was wel moeilijk, maar ik heb hier nu een mooier huis, voor minder geld.’

Inmiddels woont ze een half jaar in het stadsdeel Friedrichshain, in het voormalige Oost-Berlijn. Ze huurt daar een ruim en licht appartement in typisch Berlijns ‘Hinterhaus’, een woonblok rond een binnenhof, op loopafstand van haar werk. ‘De bewoner van wie ik dit onderhuurde, was op wereldreis en besloot langer weg te blijven. Zo kon ik het huurcontract overnemen. Hij zei: ‘Ik woon hier al weer drie jaar, het wordt wel weer tijd voor iets anders.’’

Zo’n opmerking is tekenend: van alle Europese hoofdsteden is Berlijn misschien wel de meest ‘losse’ en dat geldt ook voor de inwoners. ‘Er is hier geen woningnood, dat scheelt natuurlijk. Er zijn hier zelfs complete fabrieksgebouwen waar niemand zich mee bezig houdt. Kunstenaars gaan hier helemaal los. En dat heeft een vliegwieleffect, want Berlijn heeft nu het imago van een hippe en creatieve stad, en dat trekt ook weer andere kunstenaars aan.’

Het betekent ook dat de stad in razend tempo verandert. ‘De wijk Prenzlauerberg was na de val van de Muur echt vervallen en de huizen waren er spotgoedkoop. Maar dan komen er kunstenaars en studenten wonen, vervolgens wordt de wijk hip en komt de horeca erheen. Op zich is dat positief: Berlijn had het wel nodig dat er wat meer structuur kwam, zo’n grote West-Europese stad kan niet eeuwig een krakershol blijven. Maar de oorspronkelijke bewoners hebben er wel eens moeite mee om die oude sfeer los te laten. Die vinden het gewoon vervelend dat de prijzen omhoog gaan en dat dingen veranderen.’

Intussen zijn het voor haar niet de zaken die ze los moest laten, maar de nieuwe váste verbindingen waardoor ze zich realiseert wat emigreren inhoudt. ‘Laatst stond ik bij de Vodafone-winkel een abonnement voor twee jaar af te sluiten. Dan voel je even: dit is wel definitief! Als ik echt wil, kan ik natuurlijk zo terug naar Nederland, dat hangt niet van zo’n abonnement af. Maar toch realiseer ik me dan dat ik hier echt voor lange tijd ben.’

Natuurlijk zijn er dingen die ze mist. Van Barcelona mist ze het buitenleven, dat je uit je werk nog even naar het strand kunt. Van Amsterdam mist ze het fietsen over de grachten. ‘En natuurlijk zijn er momenten dat ik mijn vrienden en familie in Nederland mis. Maar dan ga ik met vrienden hier de stad in. Of ik boek een vliegticket en ga een weekend naar huis. Amsterdam is maar 600 kilometer hiervandaan – er zijn Duitsers in Berlijn die verder van hun familie wonen.’

Of ze ooit weer terug terug gaat naar Nederland? Lastig te zeggen. ‘Dat ik in Berlijn ben gaan wonen, was een spontaan besluit, ik kreeg die kans en ik zei ‘ja’. Op dit moment ben ik van plan om lang in Berlijn te blijven, maar ik weet niet wat er op mijn pad gaat komen. Maar dat is ook leuk, toch? Dat maakt het spannend.’

Tips voor mensen die overwegen naar het buitenland te verhuizen? ‘Bij televisieprogramma’s als Ik Vertrek valt me op dat mensen vaak emigreren uit onvrede met Nederland. Maar die onvrede laat je niet achter door ergens anders te gaan wonen, dan krijg je diezelfde onvrede daar ook. Je kunt beter vanuit een positief gevoel ergens naartoe gaan, vanwege dingen die je dáár leuk vindt. Dan is het ook makkelijker om Nederland los te laten. Die leuke dingen zijn uiteindelijk belangrijker dan wat je mist.’

 

Nieuwsbrief

Nieuwsbrief

Meld je aan voor mijn maandelijkse nieuwsbrief en onvang de laatste updates en exclusieve Berlijntips gratis in je inbox.

Je hebt je nu aangemeld voor de BerlijnBlog nieuwsbrief. Dank je wel!

Pin It on Pinterest

Share This