Er komt een man naast me staan in U-Bahnhof Adenauerplatz. Niets nieuws onder de zon. Aan de wand tegenover ons hangt de reclameposter van Berliner Pilsner die je iedere dag en overal vertelt dat Berlin so wunderbar is. In een land waar je zonder schroom over straat mag lopen met een halve liter bier, wijn of wodka is het natuurlijk iets aannemelijker dat de mensen om je heen niet zo heerlijk helder meer zijn. Ook dat soort momenten maken Berlijn voor mij zo wunderbar. Het is allicht wat cru, maar ik vind het fascinerend om de alcoholisten van de stad tegen te komen in de zwabberende treinen van de U-Bahn. Zie maar eens overeind te blijven staan.
Ik zag ze in de metro’s van Peking tot en met Boedapest. Hier zie ik ze ook, de ondergrondse alcoholisten. Niet dat ze daar wonen, nee, ze zijn gewoon onderweg. Naar een Späti bijvoorbeeld. Ondertussen is de man die net nog half schommelend naast me stond met een smak op het peron gevallen. Bam. De fles mineraalwater die hij nog amper in zijn hand houdt, bevat in ieder geval geen mineraalwater. Zonder hulp tilt hij zichzelf al brabbelend op de bank. Daar valt hij in slaap tot de metro komt. Ik maak hem wakker en we vinden beide onze weg naar de deuren van een volle U7, hij naar de wagon links van de mijne.
Ik ben een dorpeling en ik vind dat soort dingen mooi. Laat ik het maar de schoonheid van het troosteloze noemen. Niet dat er in mijn kleine Friese doarpke geen alcoholisten waren, integendeel. Een dorp is net als een stad, maar dan kleiner, en inderdaad zonder metro. Die metro is het aderstelsel van de stad. Het houdt de stad in leven, maar is soms ook een beetje vergiftigd. De stad is dan ook geen Ponyhof.
In de S7 tussen Hackescher Markt en Alexanderplatz vond ik een keer een Russische man die knock-out tussen twee bankjes op de grond lag. Hipsters die onderweg waren naar Warschauer Straße maakten er met hun iPhones een vrolijk instagrammetje van. Samen met een Oost-Berlijner probeerde ik hem met drie woorden Russisch wakker te krijgen. Geen beginnen aan. Zijn pols was in orde, dus we hebben hem laten liggen. Misschien is hij in Ahrensfelde wel wakker geworden.
Nu woon ik sinds eergisteren vlakbij Leopoldplatz, in Wedding. Op het plein zie ik dat pak ‘m beet een op de drie straalbezopen zit te wachten op een uitkering, een verloren liefde of een statiegeldfles. Berlin, du bist so wunderbar.
Det is Balin…..
volgende week weer da’hin
Heintje
Berliner Pilsner? Berliner Kindl!
Moai ferhaal, jong!
Goeie saak ek, om berlin efkes wat te depopulariseare ;)