Lange tijd was ik niet zo van de rondleidingen en tours in Berlijn, maar sinds ik een hele interessante street art rondleiding heb gehad ben ik om. Alleen het aanhoren van verschillende visies op de stad van verschillende gidsen is eigenlijk al erg interessant. Toevallig deed ik twee tours door Kreuzberg op dezelfde dag, een street art tour en een architectuurtour. Ik vond het erg interessant om te zien hoe twee verschillende gidsen een totaal andere visie hadden op dezelfde plekken. (meer…)
Weissensee is een zesdelige serie die gaat over een onmogelijke liefde in Oost-Berlijn. Series kijken, ik ben er normaal gesproken niet zo´n hele grote fan van. Kost veel tijd en is me vaak te langdradig. Bij deze serie heb ik dat totaal niet, wat een aanrader!
Zoon van een Stasileider en dochter van een anti-DDR zangeres zijn hopeloos verliefd op elkaar maar worden door hun familie behoorlijk dwars gezeten. Beide partijen zijn niet echt te spreken over deze liefde die volgens hen niet meer is dan een simpele verliefdheid die wel weer overwaait. Toch zijn Martin en Julia vastberaden en zetten hun toekomstplannen voort, met de nodige problemen die daarbij komen kijken. Een onmogelijke liefde? (meer…)
Karneval der Kulturen is naar mijn mening een van de leukere straatfeesten die Berlijn rijk is. Het jaarlijks terugkerende festival is opgezet naar Braziliaans concept maar valt beter te vergelijken met het Rotterdams Zomerfestival in Nederland, een carnaval waar vele culturen samen komen om muziek te maken en te dansen. Het heeft niets vergelijkbaars met andere soorten carnaval die wij in Nederland bijvoorbeeld onder de rivieren kennen. Het Karneval der Kulturen is, zoals de naam al aangeeft, meer een cultureel feestje en het is een mooi gezicht om zoveel mensen met verschillende achtergronden gezamenlijk te zien feesten. Elk weekend vaste prik in de straten van Neukölln en Kreuzberg! (meer…)
Midden in het het chique centrum van Berlijn vind je het, met één Michelinster bekroonde, restaurant van Tim Raue. Deze bekende Duitse kok runt het gelijknamige restaurant welke in 2010 is geopend, voorheen was Tim Raue werkzaam in het Adlon Hotel welke ook over een sterrenrestaurant beschikt. In 2007 werd hij al door Gault-Millau verkozen tot kok van het jaar en in 2010 zat hij in de jury van Deutschlands Meisterkoch, het is dus zeker geen onbekende naam in het culinaire circuit. Het restaurant zelf heeft een moderne inrichting maar is door zijn bescheiden formaat toch gezellig en persoonlijk. (meer…)
Vanaf het Park Inn hotel op Alexanderplatz, één van de hoogste gebouwen van de stad, kun je aan “Base-Flying” doen. Wat dat inhoudt? Dat je in horizontale houding vanaf een platform op 125 meter hoogte afspringt. De kabel is hierbij bevestigd aan je rug (of op je buik voor de echte waaghalzen) waardoor je met je gezicht richting de grond naar beneden valt. Hierin verschilt Base-Flying van bungeejumpen waarbij je vastgeknoopt zit aan je voeten en dus met je hoofd naar beneden hangt. Het idee is heel cool, want je jumpt met een gecontroleerde snelheid van 90 km/h straalrecht langs een gebouw naar beneden (dit zijn zo’n 39 verdiepingen per seconde!) waar je wordt opgevangen door het team van Jochen Schweizer. 10 meter voor de aanraking met de bodem treedt het remsysteem in werking dat ervoor zorgt dat je gecontroleerd neerkomt, in plaats van dat je nog een aantal keer stuitert zoals dat bij bungeejumpen het geval is. Hoewel je vanaf het Park Inn hotel een prachtig uitzicht hebt over de stad, zul je daar tijdens de sprong niet echt lang van kunnen genieten. Gelukkig kun je voor je de sprong gaat wagen nog even genieten van het uitzicht vanaf het terras op de 39e verdieping. De sprong zelf duurt maar 8 seconden, dat is dus voorbij voor je er erg in hebt. Wel sta je voor de sprong, op het platform, even oog-in-oog met de Fernsehturm welke aan de andere kant van Alexanderplatz staat. Ook Tempelhof is vanaf het terras duidelijk zichtbaar.
Mijn ervaring
Onlangs heb ik zelf ook de sprong gewaagd. Hoewel ik dit sinds het in Berlijn wordt aangeboden altijd al een keer heb willen doen, twijfelde ik toch wel even op het moment dat ik in mijn tuigje de brug overliep. Je loopt naar de rand toe, wordt in de juiste richting gehangen en je kunt niet meer terug. Je hangt in je tuigje op 125 meter hoogte en zodra er op de knop wordt gedrukt wordt je in de afgrond gestort. Ik kan je vertellen, WAT EEN ERVARING! Dit is toch wel iets unieks, het gevoel dat je zo van een gebouw naar beneden springt. Het gevoel geen enkele weerstand te voelen is nogal onnatuurlijk en het feit dat ik geen invloed uit kon oefenen op de snelheid zorgde voor een enorme adrenalineshot. Zo zie je Berlijn niet iedere dag!
Hier het filmpje van mijn sprong (ik waarschuw vast voor hyper gedrag en gegil, het is de spanning..)
Het evenementenbureau Jochen Schweizer uit München is de eerste die Base_Flying aanbiedt in Europa. Hiervoor hebben ze het grootste hotel in Berlijn uitgekozen, het Park Inn hotel. De evenementen kunnen los of in combinatie met een hotelovernachting worden geboekt. De losse prijs voor een sprong varieert van €49 (Early Bird Ticket) tot €79 (regulier ticket) per persoon. Studenten hebben mazzel, die kunnen voor €39 de vliegervaring wagen (gebruik de code studi-angst-lust bij online bestellen) De tickets kun je op de website www.base-flying.de vinden. Base-Flying vindt iedere zaterdag en zondag plaats.
Halverwege de Bethaniendamm zou je wel eens een raar verschijnsel tegen kunnen komen: het Baumhaus (vrij vertaald in “Boomhuis”) van Osman Kalim. In 1982 besloot Osman een plantage aan te leggen met Turkse uien, ongeveer 350 vierkante meter heeft hij daarvoor in beslag genomen. De locatie waar hij dat deed is het meest merkwaardige van het hele verhaal: op niemandsland, de Todesstreifen. Officieel lag het perkje waar hij zijn plantage bouwde op DDR gebied, ondanks dat de muur zich ten oosten van zijn plantage bevond. De Muur volgde op dit stukje Kreuzberg niet exact de grenzen van het Oost-Berlijnse grondgebied. Hierdoor ontstond er een merkwaardige situatie, officieel was het geen West-Duits grondgebied, maar de Oost-Berlijnse soldaten lieten hem met rust omdat het teveel werk zou zijn om op het West-Duitse grondgebied te controleren. Osman werd dus zowel door de Wessies als door de Ossies met rust gelaten.
Obwohl nämlich das Grundstück im Westen lag, gehörte das Territorium noch zum Staatsgebiet der DDR. Um an der Mauer zu sparen, hatte man kurzerhand ihren Verlauf begradigt, und so lag ein Stück DDR jenseits der Mauer im Westteil.
Na die Wende
Dat zowel Wessies en Ossies hem met rust lieten had als gevolg dat dat Osman jarenlang zijn plantage op deze merkwaardige plek heeft kunnen behouden. Na de val van de muur in 1989 heeft de beste man zijn plantage nog wat uitgebreid richting het oosten, en niemand die er iets van zei. Natuurlijk is er na de val van de Berlijnse Muur wat commotie geweest rondom het Baumhaus, want dat Osman daar gratis woont op een gekraakt stukje landgoed brengt natuurlijk geen inkomsten voor de stad binnen. Het is de gemeente niet gelukt Osman eruit te krijgen, hij vond het wel prima zo en hij hoort inmiddels helemaal bij de wijk. Er schijnt ook een regel te zijn dat wanneer je ergens heel lang woont, het heel lastig is om mensen eruit te krijgen. Een van de redenen waarom de krakersgemeenschap zo groot zou zijn in Berlijn.
Het huis
Het bijzondere aan het huis is dat er een boom dwars door de woning groeit, het verschijnsel waar dit huis zijn naam aan te danken heeft. Rondom de boom heeft Osman zijn huis gebouwd waar hij naar verluid nog steeds samen met zijn zoon woont. Het is wel enigszins basic hoe er wordt gewoond, het Baumhaus heeft namelijk geen aansluiting op het water- en stroomnet van de stad. Inmiddels is Osman niet meer weg te denken uit Kreuzbergs´ SO36 en zal het Baumhaus nog wel even bestaan. Ondertussen besteden veel verschillende rondleidingen en stadsgidsen aandacht aan dit bijzondere “huis”.
Keest Westerkamp heeft onlangs een kleine reportage gemaakt over dit fenomeen wat je hier kunt bekijken:
Baumhaus an der Mauer
Adres: Bethaniendamm, direct achter de Mariannenplatz
OV: S-bhf Ostbahnhof
Op een voormalig stuk braakliggend terrein op de kruising Oranienstraße/Prinzenstraße in Kreuzberg bevindt zich sinds 2009 een tuin waar groenten en kruiden worden verbouwd. Zes decennia lang was dit stukje Berlijn niet meer dan een kale vlakte van 6000 m² groot. Voordat het terrein braak kwam te liggen stond hier een warenhuis van Wertheim, welke in de Tweede Wereldoorlog is verwoest en verdwenen. De initiatiefnemers van de Prinzessinnengärten, die de organisatie Nomadisch Grün oprichtten, besloten wat te gaan doen met het stuk braakliggende vervuilde terrein en begonnen hier met het aanplanten van gewassen. Alles wat nu in de Prinzessinnengärten wordt verbouwd is onbespoten en biologisch en wordt onderhouden door buren, huismoeders en andere geïnteresseerden uit de buurt. Je kunt hier langskomen voor een daghap, voor je verse kruiden/groenten/honing of om te helpen tuinieren. (meer…)
Duitse muziek is (gelukkig!) meer dan alleen maar Schlagers en liedjes over de bergen door Heidi’s. De nodige succesvolle rock- en electronummers zijn Duitstalig en deels buiten de Duitse landsgrenzen geliefd. Verhalen over Amerikanen die Duits leren omdat ze Rammstein zo gaaf vinden, je kent ze wel ;).
Ik heb al eens eerder een playlist (Spotify) samengesteld met muziek uit Berlijn, maar hiervan is ook een deel Engelstalig of bestaat enkel uit beats. Daarom besloot ik in dit artikel een aantal van mijn favoriete Duitstalige nummers (overwegend alternative, rock, electro) te verzamelen (playlist ook op YouTube en Spotify). Een deel zal jullie bekend zijn, een deel misschien ook niet.
Staat jouw favoriet er niet bij? Plaats dan even een linkje bij de reacties!
Die Ärzte – Schrei nach Liebe
Buddy vs. DJ The Wave – Ab in den Süden
Egotronic – Ich kanns nicht sagen
Jeans Team – Keine Melodien
Kante – Ich hab’s gesehen
Kraftklub – Songs für Liam
Laserkraft 3d – Nein, Mann! (Official Music Video)
Wie kent hem niet? Het van origine Oost-Duitse “Ampelmannetje”? Je vindt dit herkenbare figuur op vele voetgangersverkeerslichten in het voormalige Oost-Duitsland. In de tijd van de koude oorlog was het Ampelmännchen enkel in Oost-Berlijn terug te vinden, nu duikt het mannetje ook steeds meer rond de Kurfürstendamm en andere populaire plekken in West-Berlijn op. Groen en al vooruitmarcherend als je door mag lopen en rood en met de armen gespreid als je dient te stoppen. De man met de hoed is in de DDR ontworpen en was in eerste instantie vooral voor kinderen bedoeld die met behulp van het verkeerslichtmannetje de verkeersregels op een speelse manier konden leren. Doordat het mannetje wat forser is, en daarmee het oppervlakte rood of groen ook, zou het veiliger en de kleur beter herkenbaar zijn voor het verkeer. Karl Peglau, verkeerspsycholoog in de DDR ontwierp de sympathieke verkeersman in 1961.
Rettet das Ampelmännchen
Weg uit het straatbeeld..
Na de val van de Berlijnse Muur was het ook gelijk over met veel producten uit de DDR. Coca Cola, andere Amerikaanse merken, en het suffere West-Duitse verkeerslichtmannetje vierden zege. Het Ampelmännchen dreigde uit het Berlijnse straatbeeld te verdwijnen… Totdat in 1996 de actiegroep “Rettet das Ampelmännchen” werd opgericht. Zij maakten zich er hard voor dat het Ampelmännchen zoals zij hem uit Oost-Berlijn kenden niet zou verdwijnen.
Terug in het straatbeeld!
T-shirts, stickers en gemobiliseerde volksstammen werden uit de kast getrokken om aandacht te vragen voor de terugkomst van het verkeerslichtmannetje in het (Oost-)Berlijnse straatbeeld. Volgens de vele fans is het oostmannetje veel vriendelijker dan zijn westerse concurrent en staat het voor de kneuterige gezelligheid uit de DDR. Langzaam maar zeker won het Ostalgische mannetje weer aan populariteit. Zo sterk zelfs, dat het Oost-Duitse Ampelmannetje nu zelfs rondom de Kurfürstendamm te zien is. Er kan met zekerheid gesteld worden dat de reddingsactie succes heeft gehad, het Ampelmannetje is als kurkentrekker, balpen, gum, vaas, magneet of kofferlabel op menig toeristenzolder terug te vinden. Tegenwoordig is het Ampelmannetje één van de weinige Oost-Duitse overblijfselen die ook in westelijke delen van de stad terug te vinden is, het was dan ook een West-Duitser die de succesvolle merchandising rondom het Ampelmannetje groot heeft gemaakt. Er zijn zelfs meerdere winkels in Berlijn te vinden die enkel souvenirs van het Ampelmännchen verkopen.
Sinds een aantal weken draait “Russendisko” in de Duitse bioscopen, de vele posters in de stad maakten me benieuwd naar het verhaal over de drie Russische vrienden. Russendisko vertaalt het verhaal van Wladimir, Andrej en Mischa die van Moskou naar Berlijn verhuizen tijdens de emigratiegolf direct na de val van de Berlijnse muur. In de film krijg je het Berlijn uit de jaren ’90 te zien, de tijd dat het straatbeeld in Prenzlauer Berg nog werd beheerst door kraakpanden en duistere steegjes. (meer…)
Sfeer, historie en veelzijdigheid. Deze combinatie maakt Berlijn voor mij zo'n fascinerende stad. Al 10 jaar. Mijn onuitputtelijke liefde voor Berlijn wil ik via BerlijnBlog met jou delen.
Leuk dat je er bent!
In mijn persoonlijke reisgids Mijn Berlijn neem ik je mee door het Berlijn waar ik zo van hou. Veel achtergrondverhalen, foto's en natuurlijk mijn favoriete tips verzameld op één plek.
Halverwege de Bethaniendamm zou je wel eens een raar verschijnsel tegen kunnen komen: het Baumhaus (vrij vertaald in “Boomhuis”) van Osman Kalim. In 1982 besloot Osman een plantage aan te leggen met Turkse uien, ongeveer 350 vierkante meter heeft hij daarvoor in beslag genomen. De locatie waar hij dat deed is het meest merkwaardige van het hele verhaal: op niemandsland, de Todesstreifen. Officieel lag het perkje waar hij zijn plantage bouwde op DDR gebied, ondanks dat de muur zich ten oosten van zijn plantage bevond. De Muur volgde op dit stukje Kreuzberg niet exact de grenzen van het Oost-Berlijnse grondgebied. Hierdoor ontstond er een merkwaardige situatie, officieel was het geen West-Duits grondgebied, maar de Oost-Berlijnse soldaten lieten hem met rust omdat het teveel werk zou zijn om op het West-Duitse grondgebied te controleren. Osman werd dus zowel door de Wessies als door de Ossies met rust gelaten.
